Neden bağ kuruyoruz?

Neden bağ kuruyoruz? Neden aynı anda hem ihtiyaç duyuyoruz hem de bundan korkuyoruz?  

Neden bu kadar ihtiyaç duyuyorum sana? -inkâr etsem de- 

İnkar etmenin ağırlığı altında eziliyorum en çok da.  

İşte en çok da o zaman ihtiyacım var sana, size, bize. 

Şımarıklık belki de ama sadece istediğimde var olun istiyorum yanımda.  

Bazen sınırlarım dalgalı deniz gibi oluyor; bir kıyı çiziyorum ve ‘burdan sonrasına geçme’ diyorum, sonra dalga geri çekiliyor ve ‘neden geçmedin’ diye öfke birikiyor içimde.  

Sen de haklısın, ne istediğime karar veremeyen benim sanırım. 

Ama ben de haklı değil miyim? – biraz da olsa –  

Ne istediğimi bilmemek benim de hakkım değil mi?  

Hayatımı her zaman kesinliklerle yaşamak zorunda mıyım? 

Haklı haksız... pek de bir önemi yok gibi geliyor bazen. Karşında sevdiğin biri üzüntüden ağlamaya başlasa der misin ona “sus, haksızsın” diye? Muhtemelen demez birçoğumuz. Ben demem mesela. Ne önemi var ki... Günün sonunda hisler kalır. 

Üzgün hissettirdiysem haklı olmam sadece vicdan yükümden alır. Yükümü alır değil dikkat ederseniz, -yükümden alır-  

Avucumda da gözyaşı havuzu bırakır. 

Ve ben şimdi bu gözyaşı havuzunda boğulmamak için ne yapayım? "Sarılmayı denemek" diye bir şey var.  

Sarılmak değil, sarılmayı denemek. Kırılganlığın içinde küçücük bir cesaret gibi. Ve ben şimdi sarılmayı denerim.  

En derinden, en gerçek. İşte bu, hepimizin hakkı.